Οσίων Συμεώνος (1), του εν τω Θαυμαστώ όρει (†590), Νικήτα στυλίτου, του Ρώσου και Κυριακού του εν Κύπρω. Μεγαλομάρτυρος Μελετίου του στρατηλάτου και των συν αυτώ. Ιωάννου και Στεφάνου, του «ακοιμήτου». Σεραπίωνος του Αιγυπτίου, Καλλινίκου του μάγου, των 12 Κομητών και Τριβούνων: Διδύμου, Θεοδωρίσκου, Θεοδώρου, Μαρκελλίνου, Μαρκέλλου, Μελετίου, Μερκουρίου, Φαύστου, Φήστου, Φίληκος και Φωτεινού• των τριών γυναικών: Μαρκιανής, Παλλαδίας και Σωσάννης των δύο Νηπίων: Κυριάκου και Χριστιανού και του λοιπού πλήθους των συν αυτοίς μαρτυρησάντων χιλιάδων ένδεκα και διακοσίων οκτώ (†208).

(1) Ο όσιος Συμεών, έζησε την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστίνου. Καταγόταν από την Έδεσσα, αλλά γεννήθηκε στην Αντιόχεια της Συρίας. Όταν ευρίσκετο στην ηλικία των πέντε ετών ένας τρομερός σεισμός κατέστρεψε μεγάλο μέρος της Αντιόχειας. Ανάμεσα στους νεκρούς ήταν και ο πατέρας του, ο οποίος σκοτώθηκε όταν κατέρρευσε η στέγη του σπιτιού του. Η μητέρα του Μάρθα όμως, διασώθηκε διότι απουσίαζε από την πόλη όπως και ο Συμεών, ο οποίος είχε πάει να προσκυνήσει το ναό του Αγίου Στεφάνου. Έκτοτε η Μάρθα ανέτρεφε και μεγάλωνε το γιο της εν Χριστώ. Σε πολύ νεαρή ηλικία, πλήρης χάριτος και πνεύματος, ο Συμεών μετέβη στη Σελεύκεια σε κάποιο φημισμένο μοναστήρι όπου μόναζε ένας περίφημος ασκητής, ο Ιωάννης. Κοντά του ο Συμεών μελέτησε συστηματικότερα τις άγιες Γραφές και ασκήθηκε στην προσευχή και την ταπεινοφροσύνη. Γρήγορα έγινε παράδειγμα μίμησης και για τούς άλλους αδελφούς της Μονής. Όμως κάποιος συμμοναστής του επιχείρησε να τον σκοτώσει με μαχαίρι, αλλά από θαύμα το χέρι του παρέλυσε επί τόπου.Όμως ο αμνησίκακος Συμεών όχι μόνον δε θύμωσε αλλά και προσευχήθηκε θερμά στον Κύριο να θεραπεύσει τον αδελφό του όπως και έγινε. Αργότερα ο όσιος αποσύρθηκε στο Θαυμαστό Όρος σ` ένα τόπο όπου υπήρχαν μόνο ξερόλιθοι. Εκεί έζησε αυστηρή ασκητική ζωή επί σαράντα πέντε έτη. Εκοιμήθη ειρηνικά σε βαθύτατο γήρας και αξιώθηκε της αιωνίου μακαριότητας.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Κολασσ. 3:12-16)

Ἀδελφοί, ἐνδύσασθε, ὡς ἐκλεκτοὶ τοῦ Θεοῦ ἅγιοι καὶ ἠγαπημένοι, σπλάγχνα οἰκτιρμοῦ, χρηστότητα, ταπεινοφροσύ-νην, πρᾳότητα, μακροθυμίαν, ἀνεχόμενοι ἀλλήλων καὶ χαριζόμενοι ἑαυτοῖς ἐάν τις πρός τινα ἔχῃ μομφήν· καθὼς καὶ ὁ Χριστὸς ἐχαρίσατο ὑμῖν, οὕτω καὶ ὑμεῖς· ἐπὶ πᾶσι δὲ τούτοις τὴν ἀγάπην, ἥτις ἐστὶ σύνδεσμος τῆς τελειότητος. Καὶ ἡ εἰρήνη τοῦ Θεοῦ βραβευέτω ἐν ταῖς καρδίαις ὑμῶν, εἰς ἣν καὶ ἐκλήθητε ἐν ἑνὶ σώματι· καὶ εὐχάριστοι γίνεσθε· ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ ἐνοικείτω ἐν ὑμῖν πλουσίως, ἐν πάσῃ σοφίᾳ διδάσκοντες καὶ νουθετοῦντες ἑαυτοὺς ψαλμοῖς καὶ ὕμνοις καὶ ᾠδαῖς πνευματικαῖς, ἐν χάριτι ᾄδοντες ἐν τῇ καρδίᾳ ὑμῶν τῷ Κυρίῳ.

 

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, ως εκλεκτοί, λοιπόν, του Θεού, αγιασμένοι και αγαπημένοι του, αποκτήστε φιλευσπλαχνία, καλοσύνη, ταπεινοφροσύνη, πραότητα, μακροθυμία. Να ανέχεστε με υπομονή ο ένας τον άλλο, και να συγχωρείτε ο ένας τον άλλο, κάθε φορά που δημιουργούνται παράπονα ανάμεσά σας. Όπως ο Χριστός σάς συγχώρησε τα παραπτώματα, έτσι να κάνετε κι εσείς μεταξύ σας. Πάνω απ’ όλα, να έχετε αγάπη, που είναι ο σύνδεσμος όλων και οδηγεί στην τελειότητα. Η ειρήνη του Θεού, στην οποία έχετε κληθεί όλοι σαν ένα σώμα, ας κατευθύνει τις καρδιές σας. Για όλα να ευγνωμονείτε το Θεό. Ο λόγος του Χριστού, με όλο τον πλούτο του, ας μένει μόνιμα ανάμεσά σας. Κι έτσι, να διδάσκετε και να συμβουλεύετε ο ένας τον άλλο με σοφία. Να ψάλλε­τε μ’ ευγνωμοσύνη στον Κύριο απ’ την καρδιά σας ψαλμούς, ύμνους κι άσματα που εμπνέει το Άγιο Πνεύμα.