Προεόρτια των Φώτων. Προφήτου Μαλαχίου. Μαρτύρων Γόρδιου του κόμητος (1), του Οσίου Ακακίου, του εν τω Λάτρω. Οσίων Θωμαΐδος της Λεσβίας και Πέτρου του «σημειοφόρου».
(1) Γεννήθηκε στην Καισαρεία της Καππαδοκίας επί των ημερών του βασιλιά Λικινίου. Ήταν κόμης στην τάξη και επικεφαλής εκατό στρατιωτών. Επειδή δεν μπορούσε να ανεχθεί τις βλασφημίες κατά του Χριστού έφυγε από την πόλη και ζούσε με τα θηρία στο δάσος. Παρακινούμενος από την αγάπη του για το Χριστό επέστρεψε στην πόλη και εμφανίσθηκε στο κατάμεστο θέατρο την ώρα των αγώνων όπου και ομολόγησε την πίστη του σ’ Αυτόν. Από την ομολογία του πολλοί πίστεψαν στο Χριστό, ο άρχοντας, όμως, έξαλλος από οργή διέταξε τον αποκεφαλισμό του.

Αποστολικό Ανάγνωσμα

Πρωτότυπο Κείμενο (Ἑβραίους 4:1-13)

Ἀδελφοί, φοβηθῶμεν μήποτε καταλειπομένης ἐπαγγελίας εἰσελθεῖν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ δοκῇ τις ἐξ ὑμῶν ὑστερηκέναι· καὶ γάρ ἐσμεν εὐηγγελισμένοι καθάπερ κἀκεῖνοι, ἀλλ΄ οὐκ ὠφέλησεν ὁ λόγος τῆς ἀκοῆς ἐκείνους, μὴ συγκεκερασμένους τῇ πίστει τοῖς ἀκούσασιν. Εἰσερχόμεθα γὰρ εἰς τὴν κατάπαυσιν οἱ πιστεύσαντες, καθὼς εἴρηκεν, Ὡς ὤμοσα ἐν τῇ ὀργῇ μου, Εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου, καίτοι τῶν ἔργων ἀπὸ καταβολῆς κόσμου γενηθέντων. Εἴρηκεν γάρ που περὶ τῆς ἑβδόμης οὕτω. Καὶ κατέπαυσεν ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ ἀπὸ πάντων τῶν ἔργων αὐτοῦ· καὶ ἐν τούτῳ πάλιν, Εἰ εἰσελεύσονται εἰς τὴν κατάπαυσίν μου. Ἐπεὶ οὖν ἀπολείπεταί τινας εἰσελθεῖν εἰς αὐτήν, καὶ οἱ πρότερον εὐαγγελισθέντες οὐκ εἰσῆλθον δι΄ ἀπείθειαν, πάλιν τινὰ ὁρίζει ἡμέραν, σήμερον, ἐν Δαυῒδ λέγων μετὰ τοσοῦτον χρόνον, καθὼς εἴρηται· σήμερον ἐὰν τῆς φωνῆς αὐτοῦ ἀκούσητε, μὴ σκληρύνητε τὰς καρδίας ὑμῶν. Εἰ γὰρ αὐτοὺς Ἰησοῦς κατέπαυσεν, οὐκ ἂν περὶ ἄλλης ἐλάλει μετὰ ταῦτα ἡμέρας. Ἄρα ἀπολείπεται σαββατισμὸς τῷ λαῷ τοῦ Θεοῦ· ὁ γὰρ εἰσελθὼν εἰς τὴν κατάπαυσιν αὐτοῦ καὶ αὐτὸς κατέπαυσεν ἀπὸ τῶν ἔργων αὐτοῦ ὥσπερ ἀπὸ τῶν ἰδίων ὁ Θεός. Σπουδάσωμεν οὖν εἰσελθεῖν εἰς ἐκείνην τὴν κατάπαυσιν, ἵνα μὴ ἐν τῷ αὐτῷ τις ὑποδείγματι πέσῃ τῆς ἀπειθείας. Ζῶν γὰρ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ἐνεργὴς καὶ τομώτερος ὑπὲρ πᾶσαν μάχαιραν δίστομον καὶ διϊκνούμενος ἄχρι μερισμοῦ ψυχῆς τε καὶ πνεύματος, ἁρμῶν τε καὶ μυελῶν, καὶ κριτικὸς ἐνθυμήσεων καὶ ἐννοιῶν καρδίας· καὶ οὐκ ἔστιν κτίσις ἀφανὴς ἐνώπιον αὐτοῦ, πάντα δὲ γυμνὰ καὶ τετραχηλισμένα τοῖς ὀφθαλμοῖς αὐτοῦ, πρὸς ὃν ἡμῖν ὁ λόγος.

Νεοελληνική Απόδοση

Αδελφοί, η υπόσχεση ότι θα μπούμε στον τόπο, που ετοίμασε ο Θεός για ανάπαυση, ισχύει ακόμη. Ας προσέξουμε, λοιπόν, μήπως κανείς από σας βρεθεί απ’ έξω. Γιατί κι εμείς ακούσαμε τη χαρμόσυνη είδηση, όπως κι εκείνοι στην έρημο. Εκείνους όμως δεν τους ωφέλησε το άκουσμα αυτής της είδησης, γιατί δεν αποδέχτηκαν με πίστη αυτά που άκουσαν.  Ενώ εμείς που πιστέψαμε θα μπούμε στον τόπο της ανάπαυσης, όχι όπως εκείνοι για τους οποίους λέει η Γραφή: Μες στην οργή μου ορκίστηκα; «ποτέ να μην μπουν στη γη της ανάπαυσης που τους ετοίμασα». Κι αυτό, παρ’ όλο που το έργο του Θεού είχε ολοκληρωθεί από τότε που δημιούργησε τον κόσμο.  Γιατί κάπου στη Γραφή λέει για την έβδομη μέρα το εξής: και την έβδομη μέρα σταμάτησε ο Θεός κάθε έργο του κι αναπαύτηκε. Και στο σημείο που αναφέραμε: Ποτέ δε θα μπουν στη γη της ανάπαυσης που τους ετοίμασα.  Επειδή λοιπόν απομένει ακόμα να μπουν μερικοί σ’ αυτήν, κι αφού εκείνοι που άκουσαν τότε τη χαρμόσυνη είδηση δεν μπήκαν εξαιτίας της απιστίας τους,  γι’ αυτό ο Θεός ορίζει πάλι κάποια μέρα που την ονομάζει «σήμερα», για την οποία ο Δαβίδ πολλά χρόνια αργότερα είπε, όπως ανα­φέρει η Γραφή: Σήμερα, αν ακούσετε τη φωνή του Θεού, μη γίνετε σκληρόκαρδοι. Αν, λοιπόν, ο Ιησούς του Ναυή, είχε οδηγήσει εκείνους στον τόπο της ανάπαυσης, δε θα έκανε λόγο ο Θεός για άλλη μεταγενέστερη μέρα.  Επομένως, υπολείπεται κάποια μέρα που θα αναπαυτεί ο λαός του Θεού, όπως ο Θεός το Σάββατο.  Γιατί αυτός που θα μπει στη γη της επαγγελίας θα αναπαυτεί κι ο ίδιος από τα έργα του, όπως ακριβώς κι ο Θεός από τα δικά του.  Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να μπούμε στον τόπο της ανάπαυσης, για να μην πέσει κανείς στο ίδιο παράπτω­μα της απιστίας. Ο λόγος του Θεού είναι ζωντανός και δραστικός, πιο κοφτερός κι από κάθε δίκοπο σπαθί· εισχωρεί βαθιά, ως εκεί που χωρίζει την ψυχή απ’ το πνεύμα, το κόκαλο απ’ το μεδούλι, και κρίνει τους διαλογι­σμούς και τις προθέσεις της καρδιάς. Δεν υπάρχει δημιούργημα στον κόσμο που να μπορεί να κρυφτεί απ’ το Θεό· όλα είναι γυμνά και φανερά μπροστά στα μάτια του· σ’ αυτόν θα δώσουμε λόγο.