Πρεσβ. Πολύβιου Λαμπρινίδη

Πρωτότυπο Κείμενο

Τέκνον Τιμόθεε, πιστὸς ὁ λόγος καὶ πάσης ἀποδοχῆς ἄξιος, ὅτι Χριστὸς ᾿Ιησοῦς ἦλθεν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλοὺς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ· ἀλλὰ διὰ τοῦτο ἠλεήθην, ἵνα ἐν ἐμοὶ πρώτῳ ἐνδείξηται ᾿Ιησοῦς Χριστὸς τὴν πᾶσαν μακροθυμίαν, πρὸς ὑποτύπωσιν τῶν μελλόντων πιστεύειν ἐπ᾿ αὐτῷ εἰς ζωὴν αἰώνιον. Τῷ δὲ βασιλεῖ τῶν αἰώνων, ἀφθάρτῳ, ἀοράτῳ, μόνῳ σοφῷ Θεῷ, τιμὴ καὶ δόξα εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

Νεοελληνική Απόδοση 

Παιδί μου Τιμόθεε, σ’ αυτά τα λόγια που θα πω μπορεί να στηριχτεί κανείς και πρέπει όλοι να τα δεχτούν: Ο Ιησούς Χριστός ήρθε στον κόσμο για να σώσει τους αμαρτωλούς· και πρώτος ανάμεσά τους είμαι εγώ. Ακριβώς όμως γι’ αυτό με ελέησε, για να δείξει ο Ιησούς Χριστός σ’ εμένα πρώτον όλη του τη μακροθυμία, ώστε να γίνω παρά­δειγμα για κείνους που πρόκειται να πιστέψουν σ’ αυτόν και να οδη­γηθούν έτσι στην αιώνια ζωή. Παντοτινή κι αιώνια, λοιπόν, τιμή και δόξα στον αιώνιο βασιλιά, τον άφθαρτο, αόρατο, μοναδικό Θεό. Αμήν.

Σχολιασμός

Το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα είναι παρμένο από την Α’ προς Τιμόθεον επιστολή του, την οποία ο Απόστολος Παύλος αποστέλλει προς τον μαθητή του Τιμόθεο. Στην αποστολική αυτή περικοπή ο Απόστολος προβαίνει σε μια συγκλονιστική ομολογία και συνάμα αλήθεια. Η αλήθεια αποτελεί και το βασικό θεμέλιο της πίστεώς μας, ότι δηλαδή ο Ιησούς Χριστός , ο Υιός και Λόγος του ζώντος Θεού ήλθε στο κόσμο με σκοπό να σώσει και να λυτρώσει τον άνθρωπο από την αμαρτία, η οποία είναι το εμπόδιο της συναντήσεως του ανθρώπου με τον Θεό.

Αδιαμφισβήτητα , εκείνο που  αποτελεί ιδιαίτερη εντύπωση στο λόγο αυτό του Απ. Παύλου είναι η βαθειά του συναίσθηση. Μια συναίσθηση αμαρτωλότητας. Μπορεί ο Θεός να είχε καλέσει τον Απόστολο, να τον υπηρετήσει από την θέση αυτή, όμως δεν ξεχνά ότι στο παρελθόν, όχι μόνο ήταν μακράν του Θεού, αλλά αποτελούσε φανατικό εχθρό και  διώκτη του Χριστιανισμού. Μπροστά σε αυτή, την παλαιά του εικόνα, αντιπαραβάλλει την αγάπη του Θεού που τον ελέησε και τον ευλόγησε, προκειμένου να αναλάβει αυτή την υψηλή διακονία, με αποτέλεσμα να συντρίβει τον εαυτό του και να ταπεινώνεται. Και βεβαίως αυτή η εικόνα γίνεται το παράδειγμα για κάθε άνθρωπο που πολλές φορές αδιαφορεί για τα δικά του σφάλματα και αμαρτίες η ακόμα παρέχει στον εαυτό του πολλές δικαιολογίες για πάθη και αδυναμίες του. Και όχι μόνο ο Απόστολος Παύλος αλλά και όλοι οι Άγιοι και Πατέρες της Εκκλησίας μας καλλιεργούσαν την αυτομεμψία ως το αντίδοτο απέναντι στην υπερηφάνεια. Παρ’ όλο  το πνευματικό τους ύψος και την πνευματική τους ακτινοβολία οι ίδιοι θεωρούσαν τον εαυτό τους σκύβαλα ενώπιον του Θεού.

Ακριβώς, ο λόγος για τον οποίο ελεήθηκε ο Απόστολος, αποτελεί συνάμα απόδειξη της μακροθυμίας του Θεού, ώστε να χρησιμεύσει ως υπόδειγμα σ’ εκείνους που πρόκειται να πιστέψουν σ’ Αυτόν. Ο Απόστολος δεν απελπίζεται, μπροστά σ’ αυτή του την ταπείνωση, αλλά ακριβώς αυτή η ταπείνωση τον οδηγεί σε μια ατέρμονη δοξολογία προς το μεγαλείο της αγάπης του Θεού.

Ας γίνει λοιπόν το σημερινό αποστολικό ανάγνωσμα αιτία  ταπείνωσης και συντριβής απέναντι στο μεγαλείο της αγάπης και του ελέους  του Θεού.