Η ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗΣ ΣΤΟ ΟΜΩΝΥΜΟ ΞΩΚΛΗΣΙ ΣΤΗΝ ΣΩΤΗΡΑ (26-7-2015)
Την Οσιοπαρθενομάρτυρα Αγία Παρασκευή, «την καθελούσα ανδρικώς Αντωνίνου το φρύαγμα και αξιωθείσα των βραβείων της άνω κλήσεως» τιμά και γιορτάζει η Εκκλησία μας κάθε χρόνο στις 26 Ιουλίου. Στη μητροπολιτική περιφέρεια Κωνσταντίας-Αμμοχώστου, υπάρχουν συνολικά επτά ναοί επ’ ονόματι της Αγίας Παρασκευής τρείς ενορικοί (Κάτω Βαρωσίων, Καλοψίδας και Αγίου Σεργίου) βρισκόμενοι υπό κατοχή ακόμη σήμερα μαζί με τα δύο παρεκλήσια (Αχερίτου και Συγκράσεως), ενώ υπάρχουν ακόμη δύο σε Σωτήρα και Αγία Νάπα.
Κατά τη φετινή εορτή, η οποία συνέπεσε ημέρα Κυριακή τελέστηκε Αρχιερατική Θεία Λειτουργία στο πανηγυρίζων ξωκλήσι της Αγίας Παρασκευής στη Σωτήρα, προεξάρχοντος του Πανιερώτατου Μητροπολίτη Κωνσταντίας-Αμμοχώστου κ. Βασιλείου, με την συμμετοχή του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Ιωάννου, του Πρεσβυτέρου Γεωργίου Χ’ Αδάμου και του Ιεροδιακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου.
Στο κήρυγμα του ο Πανιερώτατος, παίρνοντας αφορμή από την σημερινή ευαγγελική περικοπή όπου ο Χριστός τελεί το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων, μίλησε για την σημασία του άρτου στην ιστορία της Εκκλησίας και την παρουσία του σχεδίου του Θεού για την σωτηρία των ανθρώπων.
Το ψωμί σε όλη την αρχή της ιστορίας είναι από τα βασικά στοιχεία σε όλη την διήγηση της Παλαιάς Διαθήκης. Μετά την πτώση του ανθρώπου, ο Θεός απευθυνόμενος στον Αδάμ του είπε χαρακτηριστικά «εν τω ιδρώτι του προσώπου σου φαγή τον άρτον σου» (Γεν. 3,19). Το γεγονός ότι ο άρτος τοποθετήθηκε στο κέντρο της διδασκαλίας της Αγίας Γραφής είναι αυτονόητο, διότι το ψωμί ήτανε η βασική τροφή των ανθρώπων που πάντοτε συνόδευε και τα φαγητά των ανθρώπων. Όταν ο Ισραηλιτικός λαός έφυγε από την Αίγυπτο πορευόμενος μέσα από την έρημο προς τη γη της επαγγελίας και στερείτο τροφής, μετά από την προσευχή του Μωυσή προς τον Θεό, ο ουράνιος πατέρας έστελνε καθημερινά το μάννα, για να τρέφεται ο εκλεκτός λαός. Αντίστοιχο είναι και το σημερινό θαύμα της ευαγγελικής περικοπής. Ο αριθμός 12 που αναφέρεται δεν είναι τυχαίος. Όπως και στην Παλαιά Διαθήκη, εδώ είναι ο νέος λαός του Ισραήλ, με τους δώδεκα Αποστόλους, είναι η Εκκλησία μέσα στην οποία πλέον οι άνθρωποι τρέφονται.
Το ψωμί, εκτός από το γεγονός ότι αποτελεί την υλική τροφή, παίρνει και ένα ισχυρό συμβολισμό. Όπως ακριβώς η τροφή του μάννα και το θαύμα του χορτασμού των πεντακισχιλίων, κατά τον ίδιο τρόπο ο Χριστός είναι ο ίδιος ο άρτος που τρέφει τους ανθρώπους. Στον Μυστικό Δείπνο αυτό το καθημερινό ψωμί, ο Χριστός το μετατρέπει σε δικό του σώμα για να τρέφει τον κόσμο. Γι’ αυτό και λέγει στους Αποστόλους «Λάβετε φάγετε… τούτο μου εστί το σώμα». Και αυτό επαναλαμβάνουμε κι εμείς συνεχώς σε κάθε Θεία Λειτουργία με την τέλεση της Θείας Ευχαριστίας. Αυτόν τον άρτο «τον επιούσιο» επικαλούμαστε από τον Θεό κάθε φορά που λέμε την Κυριακή προσευχή το Πάτερ ημών.
Προχωρώντας ένα βήμα παραπέρα, ο Κωνσταντίας Βασίλειος έκανε αναφορά στην ευθύνη που έχει η Εκκλησία εκτός από το πνευματικό έργο, μέσα από την κοινωνική της παρουσία να δώσει τον άρτο σε εκείνους που τον έχουν ανάγκη. Ως μέλη της Εκκλησίας ο καθένας μας προσωπικά, η ευθύνη αυτή μας βαραίνει ακέραιη, ώστε να μην μας διακατέχει το πνεύμα της αλαζονείας. «Δεν διανοείται να ξέρουμε ότι ο διπλανός μας πεθαίνει από την πείνα και εμείς ν’ απολαμβάνουμε και να πετάμε εκείνα που μας περισσεύουν, ενώ ο Χριστός είπε ‘‘μαζεψτε τ’ αποκόμματα και γέμισαν δώδεκα κοφίνια’’» τόνισε χαρακτηριστικά. Έθεσε επιπρόσθετα και ένα ερώτημα «Αν εκείνα τα πέντε ψωμιά τα κράταγε εκείνο το παλικάρι που τα πουλούσε, πόσοι άνθρωποι θα έτρωγαν; 10-20-50; Στα χέρια όμως του Χριστού πόσος κόσμος έχει τραφεί;» Γι’ αυτό τον λόγο αυτό το θαύμα καλούμαστε όλοι να επαναλαμβάνουμε συνεχώς στην ζωή μας γιατί όταν πράξουμε το καθήκον μας και αναλάβουμε εμείς την ευθύνη ενώπιον του Θεού, τότε να είμαστε βέβαιοι ότι ο Θεός θα ευλογεί τα έργα μας και όλα τα αγαθά που μας παρέχει».
Πριν το τέλος της Θείας Λειτουργίας τελέστηκε το κτητορικό μνημόσυνο των ευεργετών και δωρητών του ναού, καθώς και των άλλων προσφιλών κεκοιμημένων αδελφών μας.
