Συνήλθε για δεύτερη φορά το λεγόμενο Παγκόσμιο Χριστιανικό Φόρουμ από τις 4-7 Οκτωβρίου 2011, στο Μανάδο (Manado) της Ινδονησίας. Η πρώτη συνάντηση πραγματοποιήθηκε στη Ναϊρόμπι της Κένυας το 2007. Συντονιστής της διοργάνωσης αυτής είναι το Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών και αποσκοπεί στο να δημιουργηθεί ένα βήμα για να δοθεί η δυνατότητα σε πολλές χριστιανικές ομάδες που δεν είναι μέλη του ΠΣΕ, να λάβουν μέρος και να δημιουργηθεί έτσι κατάλληλο κλίμα συνεννόησης μεταξύ τους. Στη συνάντηση έλαβαν μέρος περίπου διακόσιοι εκπρόσωποι. Σε αυτήν εκπροσωπήθηκαν όλες οι «ιστορικές» Εκκλησίες, όπως και η Ορθόδοξη Εκκλησία. Ο Μητροπολίτης Κωνσταντίας – Αμμοχώστου Βασίλειος συμμετείχε στη συνάντηση υπό την ιδιότητά του ως Προέδρου της Πίστεως και Τάξεως.

Είναι δύσκολο να κρίνει κανείς την ορθότητα αυτής της διοργάνωσης, όπως είναι επίσης δύσκολο για τις Ορθόδοξες Εκκλησίες να απορρίψουν ή να δεχθούν τη συμμετοχή τους σε αυτή, για πολλούς και ποικίλους λόγους. Σε ιδιαίτερη συνάντηση των Ορθοδόξων εκπροσώπων έχει εκφρασθεί η άποψη ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν πρέπει να απουσιάζουν από παρόμοιες διοργανώσεις, γιατί πρέπει να δώσουν τη δική τους μαρτυρία και να προβληματισθούν για την εικόνα που παρουσιάζει ο Χριστιανισμός σήμερα εκτός των παραδεδομένων εκκλησιολογικών πλαισίων. Κατά τη διάρκεια των εργασιών της Συνάντησης έχει παρατηρηθεί ότι μεγάλη μερίδα εκπροσώπων των διαφόρων χριστιανικών ομάδων αγνοούν παντελώς ακόμα και την ύπαρξη των Ορθοδόξων Εκκλησιών, την εκκλησιολογία, τη θεολογία και την παράδοσή τους. Άλλωστε, για πολλούς από αυτούς που αγνοούν την ιστορία του Χριστιανισμού, νομίζουν ότι ο Χριστιανισμός είναι συνομήλικος με την ιστορία της δικής τους ομάδας.

Οι ομάδες αυτές, αυστηρώς κρίνοντες, είναι «αιρετικές», γιατί, πρώτον ανέπτυξαν μία δική τους «θεολογία» και μία κατανόηση της Εκκλησίας τελείως ανεξάρτητη από την παραδεδομένη εκκλησιολογία, τονίζοντας τη μία ή την άλλη συγκεκριμένη πτυχή της χριστιανικής διδασκαλίας. Απορρίπτουν την εκκλησιολογική δομή των Εκκλησιών, όπως τουλάχιστο την κατανοεί, διδάσκει και θέτει σε εφαρμογή η Ορθόδοξη Εκκλησία. Αναπτύσσουν μία έντονη «ιεραποστολική» δραστηριότητα χωρίς να ξεχωρίζουν την ιεραποστολή από τον προσηλυτισμό. Έτσι, πολλές «ιστορικές» Εκκλησίες ή Ομολογίες υφίστανται τις συνέπειες αυτής της προσηλυτιστικής δραστηριότητας, γιατί πολλά από τα μέλη τους προσέρχονται στις ομάδες αυτές. Αποκαλούν τους εαυτούς τους χαρισματικούς, γιατί πιστεύουν ότι ενεργούν υπό την καθοδήγηση του Αγίου Πνεύματος. Έχουν αναπτύξει το δικό τους «χαρισματικό» τρόπο προσευχών και υπερτονίζουν κυρίως αποκαλυπτικά στοιχεία του Χριστιανισμού. Διατείνονται ότι έχουν το χάρισμα της γλωσσολαλιάς.

Ο τονισμός της παρουσίας του Αγίου Πνεύματος στη δική τους χαρισματική έκφραση, τους οδήγησε να δεχθούν τις έννοιες του «αγιασμού», της «θέωσης», των χαρισμάτων του Αγίου Πνεύματος κ.λπ., διαπιστώνοντας μεγαλύτερη συγγένεια με την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Οι Πεντηκοστιανοί αισθάνονται ένοχοι, όπως ομολόγησε κατ’ ιδίαν εκπρόσωπος μεγάλης ομάδας πέρα των εβδομήντα εκατομμυρίων, γιατί  γνωρίζουν βέβαια ότι οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν είναι ευτυχείς πρώτον για την προσηλυτιστική τους δραστηριότητα μέσα στον Ορθόδοξο κόσμο και δεύτερον ότι καλούνται να ξεκαθαρίσουν την εκκλησιολογία τους, το θέμα των Μυστηρίων κ.λπ. Αισθάνονται, εν τούτοις, πνευματικά πλέον συγγενείς με τους Ορθοδόξους, παρά με τις άλλες Χριστιανικές Ομολογίες. Κατά καιρούς, άλλωστε, εμείς ως Ορθόδοξοι εκπρόσωποι, σε διάφορες συναντήσεις, τονίσαμε ότι δεν είναι δυνατόν οι άλλοι Χριστιανοί να θεωρούν μόνο τις ομάδες αυτές «χαρισματικές», γιατί η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι κατ’ εξοχήν χαρισματική Εκκλησία, η Εκκλησία που έχει επιφέρει την αρμονία μεταξύ Τριαδολογίας, Χριστολογίας και Πνευματολογίας.

Τις επιφυλάξεις των Ορθοδόξων για την ταυτότητα των ομάδων αυτών τις συμμερίζονται και πάρα πολλές άλλες ετερόδοξες Εκκλησίες.

Πληροφοριακά, σημειώνουμε ότι κατόπιν αιτήσεως και εμμονής των Πεντηκοστιανών, ήδη άτυπη ομάδα με εκπροσώπους των Πεντηκοστιανών και του Οικουμενικού Πατριαρχείου εργάζονται διερευνητικά για να φανεί κατά πόσον υπάρχει έδαφος ενός επισήμου δομημένου διαλόγου. Φαίνεται ότι τους Πεντηκοστιανούς τους απασχολεί πλέον έντονα η πολυδιάσπαση μεταξύ τους, αλλά και η συνεχής διαίρεση του Χριστιανισμού και αναζητούν ένα είδος εκκλησιολογίας και εκκλησιολογικής δομής που να τους προσφέρει τη δυνατότητα αντιπροσωπευτικής εκπροσωπήσεως.

Εκτός της προσηλυτιστικής δραστηριότητας, οι νέες αυτές ομάδες, οι οποίες πολλές φορές αριθμούν αρκετά εκατομμύρια ανθρώπων, όπως οι Πεντηκοστιανοί, οι Ευαγγελικοί, κ.λπ. αναπτύσσουν και μία ιεραποστολική δραστηριότητα, γι’ αυτό και οι «Εκκλησίες» στις περιοχές της Άπω Ανατολής, της Αφρικανικής Ηπείρου και αλλαχού είναι καρπός της ιεραποστολικής αυτής δραστηριότητας και η συμπεριφορά τους ερμηνεύεται ως συμπεριφορά «νεόφυτων» στην πίστη, με εξάρσεις και φανατισμό και την πεποίθηση ότι αυτό που έχουν πρέπει να το μεταδώσουν και σε άλλους.

Σε συγκριτικές στατιστικές, διαπιστώνεται ότι, ενώ πριν εκατόν έτη ο Χριστιανισμός ήταν η κυρίαρχη δύναμη σε αριθμούς στην Ευρώπη, με ποσοστό πέρα των 80% και στην Αφρική και Ασία ο Χριστιανισμός αποτελούσε αμελητέα ποσότητα, σήμερα η εικόνα αυτή έχει ανατραπεί τελείως. στην Αφρική ο Χριστιανισμός είναι περίπου το 50% του συνόλου του πληθυσμού της Ηπείρου και στην Ασία οι αριθμοί αυξάνονται ραγδαία ένεκα της ιεραποστολικής δραστηριότητας των ομάδων αυτών. Η ιεραποστολική παρουσία της Ορθοδόξου Εκκλησίας είναι μηδαμινή σε σύγκριση με το μέγεθος της ιεραποστολής των άλλων.

Το γενικό θέμα της συναντήσεως του Μανάδο ήταν: «Ζώντας μαζί εν Χριστώ Ιησού, ενδυναμούμενοι υπό του Αγίου Πνεύματος». Κατά τη διάρκεια της συναντήσεως αναπτύχθηκαν διάφορα θέματα σχετικά με το κεντρικό αυτό θέμα από διάφορες προοπτικές, όπως: 1. «Οι Βασικές τάσεις και αλλαγές στο Χριστιανικό κόσμο», 2. Παγκόσμιος Άτλας του Χριστιανισμού», 3. «Ζώντας μαζί εν Χριστώ Ιησού, ενδυναμούμενοι από το Άγιο Πνεύμα».

Η Ινδονησία, η οποία αποτελείται από μερικές χιλιάδες Νησιά, είναι στην πλειοψηφία Μουσουλμανική χώρα, με 87% Μουσουλμάνους κατοίκους και το υπόλοιπο κατανέμεται στις διάφορες Χριστιανικές Ομάδες, Προτεσταντικές και Ρωμαιοκαθολικές, όπως και Βουδιστές. Η περιοχή στην οποία πραγματοποιήθηκε η συνάντηση, είναι κυρίως Χριστιανική.

Μερικές ομάδες Ορθοδόξων υπάρχουν. Αρχικά είχαν υπαχθεί στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ο π. Δανιήλ που έδρασε ιεραποστολικά, έζησε ως μοναχός στο Άγιον Όρος. Αργότερα, είτε ένεκα του μη ικανοποιητικού ενδιαφέροντος των εκάστοτε Μητροπολιτών του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην περιοχή, είτε για λόγους χρηματικούς, έχουν υπαχθεί στο Πατριαρχείο της Μόσχας.

Πάντως, η εικόνα του Χριστιανισμού στην Ινδονησία είναι αμερικανοποιημένη, γιατί όποιος θέλει μπορεί να ιδρύσει τη δική του «Εκκλησία». Γι’ αυτό σε ένα δρόμο μπορεί να υπάρχουν εκκλησίες που να ανήκουν σε διαφορετικές ομολογίες.

Μπορεί για εμάς τους εκπροσώπους των Εκκλησιών η συνάντηση να αποτελεί νέα και πρωτόγνωρη εμπειρία. Όμως και για όλες αυτές τις ομάδες αποτελεί μια νέα εμπειρία γιατί παρέχεται η ευκαιρία να γνωρίσουν την πρωτοχριστιανική παράδοση της Εκκλησίας, τη θεολογία της, την εκκλησιολογία της και να θέσουν υπό το πρίσμα της αυτοκριτικής τη δική τους εκκλησιολογική ταυτότητα.

 

Οι φωτογραφίες είναι από τη Συνέλευση, το Μανάδο και τη Τζακάρτα της Ινδονησίας.