skip to Main Content

Χειροτονητήριος λόγος διακόνου Επιφανίου Παπαντωνίου (19-7-2014)

Χεροτονητήριος λόγος κατά την εις διάκονον χειροτονία Παναγιώτη Παπαντωνίου,
Ιερά Μονή Αγίας Νάπας, Σάββατο 19 Ιουλίου 2014

Πανιερώτατε πάτερ και Δέσποτα,
εκλεκτή των κληρικών χορεία,
αγαπητοί αδελφοί,

Αν στη Παλαιά Διαθήκη, ο Θεός εντέλλεται στο Μωυσή που έτρεχε προς τη φλεγομένη αλλά μη κατακαιομένη βάτο, να αφαιρέσει τα σανδάλιά του, γιατί πλησιάζει σε τόπο άγιο (Εξ. 3:5), και αν ο Πατριάρχης Ιακώβ, μετά το όνειρο της ουράνιας κλίμακας, αναφωνούσε «ως φοβερός ο τόπος ούτος» (Γεν. 28:17), πόσο μάλλον αγιότερος και φοβερότερος είναι ο τόπος της Αγίας Τράπεζας πάνω στην οποία θύεται και από την οποία προσφέρεται, ο Αμνός και Λόγος του Θεού, υπέρ της του κόσμου ζωής και σωτηρίας.

Είναι επομένως γι΄ αυτούς τους λόγους που αυτή  την αγία και φοβερά ώρα, συνέχομαι από δέος και συγκλονισμό. Αν όμως αποτολμώ το εγχείρημα αυτό, δεν το πράττω γιατί πιστεύω ότι είμαι άξιος. Αποπειρώμαι, στηριζόμενος στην άκρα φιλανθρωπία και αγάπη του τρισαγίου Θεού. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παρακαλέσω για το έλεος της ευσπλαχνίας του και να ελπίσω στην Θεία χάρη, η οποία πάντοτε τα ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληρεί, να εμβλέψει και εις εμέ όταν σε λίγο θα εισέλθω «εις το ενδότερον του καταπετάσματος, όπου οι Άγγελοι παρακύψαι ου δύνανται», και θα καταστώ διάκονος της του Χριστού Εκκλησίας.

Ο εισερχόμενος στην ιερωσύνη, οφείλει να είναι λύχνος τον οποίον «άπτει ο Θεός και τίθησιν επί λυχνίας της εαυτού φωτοφόρου καθέδρας, ίνα εξαστράπτη φωτισμός τη εκκλησία»  αναφέρει ο Άγιος Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης (Ισιδώρου Πηλουσιώτου, Επιστολές Ι, ΛΒ΄ 201C). Μόνο με τον τρόπο αυτό ο Διάκονος γίνεται τύπος των πιστών, ζων ευαγγέλιον και προσλαμβάνων φως, παρέχει φως. Ο κίνδυνος όμως είναι συνεχής. Ο κληρικός και δεί περισσότερο, ο άγαμος κληρικός, βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί. Κρίνεται από τον Θεό αυστηρότερα, γιατί ζητάει και απαιτεί ο Θεός από αυτόν περισσότερα. Ακόμη και στην περίπτωση που δεν επέλεξε ο ίδιος την ιεροσύνη αλλά του την επέβαλαν άλλοι, ή ο ίδιος ο Θεός τον επέλεξε, η ευθύνη τον βαραίνει εξίσου. Πρέπει να καταφέρει να επιτελέσει σωστά το έργο του, για να έχει ανεπίληπτη την κρίση του από τον Θεό. Και αυτό επιτυγχάνεται πρωτίστως με την χάρη του Θεού και τον δικό του αγώνα, υπό την πνευματική χειραγώγηση εμπείρου πατρός και με την αγάπη και επαγρύπνηση του Επισκόπου του.

Επιτρέψατε μου τη στιγμή αυτή οφειλετικώς να αναφερθώ σε κάποια πρόσωπα που σημάδεψαν την πορεία της ζωής μου μέχρι τώρα και με ευεργέτησαν ποικιλοτρόπως.

Εν πρώτοις ευγνωμόνως μνημονεύω τον μακαριστό πατέρα Αντώνιο, ο οποίος πλέον ευρίσκεται από καιρού στην θριαμβεύουσα Εκκλησία. Αυτός ο  γηραιός λευίτης σ’ αυτή την ιστορική Ιερά Μονή με ανέδειξε εκ του πληρώματος της κολυμβήθρας και από νεοτάτων χρόνων οδήγησε τα βήματα μου και για πρώτη φορά πέρασαν την πύλη στα αριστερά του Αγίου Βήματος, κι έγινε η αιτία να γεννηθεί και ν’ ανατραφεί αργά και σταθερά στη καρδιά μου ο πόθος της Ιερωσύνης. Από τότε, πίστεψα ότι «το προσκολλάσθαι τω Θεώ αγαθόν εστί» και σύνδεσα  την  ζωή μου με την υπηρεσία και την διακονία της Εκκλησίας. Είμαι βέβαιος ότι η ψυχή του αγάλλεται τούτη τη στιγμή στον ουρανό και ενώνει τις προσευχές του με τις δικές μας. Ας είναι αιωνία η μνήμη του.

Εκ βάθους καρδίας ευγνωμονώ τους σεβαστούς γονείς μου  Ανδρέα και Φωτούλλα, τους αναδόχους μου Νικόλαο και Νίνα, καθώς και την αδελφή μου Δέσποινα για όσα υπέρ εμού εκοπίασαν. Η ευχή και η αγάπη τους, ας με συνοδεύουν πάντοτε. 

Τον πνευματικό μου πατέρα, Πρωτοπρεσβύτερο Αναστάσιο Ισαάκ, ο οποίος με αγάπη πολλή και υπομονή με καθοδηγεί και με στηρίζει. Με αναπαύει στο πετραχήλι του κάθε φορά, που κάτι με βαραίνει ή με προβληματίζει. Παντοτινή ευγνωμοσύνη όμως οφείλω στον Πρωτοπρεσβύτερο Παναγιώτη Παπαγεωργίου, καθώς και στον Οικονόμο Ιωάννη Χρυσοστόμου, που επί σειρά ετών με στήριξαν και με νουθέτησαν πνευματικά.

Απαξάπαντες τους κληρικούς της Ιεράς μας Μητροπόλεως και τους συνεργάτες τους στις ενορίες, για την αγάπη τους και την πάντοτε αγαθή συνεργασία τους σ’ ότι κατά καιρούς τους ζητώ, τους υπόλοιπους πατέρες από τις διάφορες μητροπόλεις που όλοι μαζί άφησαν της ενοριακές τους υποχρεώσεις για να είναι παρόντες στη λατρευτική μας σύναξη, αλλά και τους λοιπούς συγγενείς, φίλους, και συμφοιτητές από το Πανεπιστήμιο που οδήγησαν τα βήματα τους εδώ σήμερα για να προσευχηθούν μαζί μας, θερμώς τους ευχαριστώ.

Ευχαριστίες επίσης στους εφημερίους, τον διάκονο και τους συνεργάτες της ενορίας Αγίας Νάπας για την μέχρι τώρα συνεργασία μας, ενώ απέραντη ευγνωμοσύνη απευθύνω στους εκλεκτούς ιεροψάλτες της Μητροπόλεως μας, οι οποίοι λαμπρύνουν το αναλόγιο μας.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στους συνδημότες μου, για την αγάπη με την οποία με περιβάλουν. Εύχομαι ο Θεός να τους ανταποδώσει απλόχερα όσα μου προσφέρουν. Μπροστά  μου περνούν και οι μορφές όλων εκείνων των αγαπημένων μας προσώπων, που έχουν φύγει από κοντά μας όλα αυτό το διάστημα. Εύχομαι και προσεύχομαι για την ανάπαυση των ψυχών τους.

Πέρα όμως όλων αυτών των οφειλομένων ευχαριστιών, ενθυμούμενος τον αγ. Ισαάκ τον Σύρο, ο οποίος αναφέρει πως οι μεγαλύτεροι ευεργέτες είναι οι πειρασμοί και οι δοκιμασίες (Αγίου Ισάακ Σύρου, Περί Πειρασμών), αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω και όλους εκείνους που με οποιοδήποτε τρόπο με ελύπησαν. Το χέρι του Θεού, δεν ξέρω, Εκείνος γνωρίζει, επέβλεψε επ΄ εμέ και με κράτησε όρθιο τις δύσκολες αυτές ώρες των θλίψεων. Τους συγχωρώ και προσεύχομαι για αυτούς. Οφείλω όμως να ζητήσω συγνώμη και από όσους ηθελημένα ή άθελα εγώ ο ίδιος στεναχώρησα στην μέχρι τώρα πορεία μου.

Άφησα τελευταίο τον πρώτο. Αυτόν που κατά τη συνείδηση της Εκκλησίας βρίσκεται «εις τύπον και τόπον Χριστού». «Τι ανταποδώσω υμίν, Πάνιερώτατε πάτερ και δέσποτα, περί πάντων, ων ανταπέδωκάς μοι;» Από την πρώτη στιγμή που με γνωρίσατε ως Χωρεπίσκοπος, μου δείξατε εμπιστοσύνη και με ενθουσίασε το ήρεμο και ευλαβές του λόγου σας. Η θεολογική και εκκλησιαστική σας κατάρτιση, η λειτουργική σας αρχοντιά, το ενδιαφέρον σας και ο ζήλος σας για τη πνευματική και κοινωνική διάσταση του έργου της επαρχίας μας, υπήρξαν για εμένα οι οδοδείκτες στη μεγάλη μου απόφαση να διακονήσω την Ιερά Μητρόπολη Κωνσταντίας και Αμμοχώστου. Αναγνωρίζω και αντιλαμβάνομαι ότι οι προσδοκίες σας από εμένα είναι υψηλές, και υπόσχομαι ότι θα προσπαθήσω ν΄ ανταποκριθώ σ’ αυτές.

Εύξασθε ουν πατέρες και αδελφοί, όπως αξιωθώ να προσφέρω παντού την καλή μαρτυρία, να καταστώ σκεύος εκλογής και στο τέλος, γιατί το τέλος μετράει, να ακούσω παρά του Μεγάλου Αρχιερέως Ιησού Χριστού το Ευ δούλε αγαθέ και πιστέ, είσελθε εις τη χαρά του Κυρίου σου. Πρεσβείες της Υπεραγίας Θεοτόκου της επικεκλημένης Αγίας Νάπας, του εν Αγίοις Πατρός ημών Επιφανίου Κωνσταντίας πολιούχου και προστάτου της Ιεράς Μητροπόλεως, της Οσίας μητρός ημών Μακρίνης ής τη μνήμη επιτελούμε, και πάντων των Αγίων. Αμήν.

Back To Top